Prof. Agnieszka Bender to niezwykła znawczyni historii sztuki i kultury włoskiej, była dyrektorka Instytutu Polskiego w Rzymie. Dzięki niej mogliśmy poznać księżną Zofię Katarzynę z Branickich Odescalchi jako mecenaskę sztuki i twórczynię salonu, który stał się nieoficjalną ambasadą dla polskich emigrantów. Pani Profesor prowadziła projekt, w ramach którego opracowała zagadnienia związane z działalnością mecenasowską księżnej Zofii i jej najstarszego syna Baltazara Odescalchi, który kontynuował i rozwinął dzieło matki. Postać księżnej, znana w literaturze, była do tej pory głównie w orbicie zainteresowań historyków, jako bardzo wpływowa osobowość polskiej emigracji w Rzymie w poł. XIX w.
W publikacjach naukowych z historii sztuki była jedynie wzmiankowana; nie przeprowadzono dotąd badań dotyczących jej działalności mecenasowskiej. Zbiory prywatne, które pozostały w siedzibach potomków rodziny nie zostały rozpoznane i zbadane. Księżna wspierała licznych polskich artystów, m. in. Leopolda Nowotnego i Romana Postemskiego. Jej ogromny posag pozwolił na odkupienie i gruntowny remont zamku w Bracciano oraz zakupienie posiadłości i pałacu w Bassano Romano. Prace remontowe prowadziła także w pałacu Chigi-Odescalchi w Rzymie oraz zamku Ilok, dziś w Chorwacji.

Księżna słynąca z wielkiej urody i świetnego wykształcenia, prowadziła ożywione życie towarzyskie; organizowane przez nią wieczory skupiały międzynarodowe elity arystokratyczne, intelektualne i dyplomatyczne. Księżna była osobą religijną, szybko zyskała zaufanie i przyjaźń papieża Piusa IX, który w tamtych trudnych czasach wspierał Polaków pozbawionych ojczyzny. Branicka jako żarliwa patriotka, nauczyła swoje dzieci polskiego, zapoznała je także z dziedzictwem swego kraju. Dzięki głębokiej religijności i patriotycznej działalności, księżna Zofia była wśród swoich rodaków nazywana „polskim papieżem”. Zainicjowane przez matkę remonty rezydencji, kontynuował syn Baltazar. On także przejął po matce zainteresowanie historią i sztuką oraz zamiłowanie do kolekcjonerstwa. W polskiej literaturze przedmiotu jest niemal nieznany.